Polderpuzzel in Zutphen

Ik bedacht een spel voor teams: mensen die met elkaar samenwerken aan eenzelfde doel of dat op z’n minst zouden moeten doen. 

Het polderlandschap spreekt enorm tot de verbeelding: lange rechte stukken land met slootjes, terpen, molens, de ruilverkavelingen. Het woord Polderpuzzel is ook nog eens lekker allitererend. Ik bedenk een spel voor teams: mensen die met elkaar samenwerken aan eenzelfde doel of dat op z’n minst zouden moeten doen. 

Voor de vormgeving gebruik ik de landschapselementen van de polder. De spelregels zijn op basis van de regels van Deep Democracy, een besluitvormingsproces waarin je actief alle meningen boven water probeert te krijgen, en in het geval van De Polderpuzzel dus letterlijk. Ik dacht: het poldermodel is een consensusmodel en de inzet van Deep Democracy helpt om het besluitvormingsproces van het poldermodel beter in te richten.

Na een eerste testronde en een tweede versie ga ik de Polderpuzzel testen op teams. En hoewel er voor de teams verrassend veel naar boven komt, er veel wordt uitgesproken, er wat geinige spelelementen zijn die voor wat reuring zorgen en het spel er echt heel mooi uitziet, vind ik er niets aan.

De vaste spelopzet, de nu-moet-jij-dit-doen-en-nu-moeten-wij-dat-doen, ik haak af. Ik heb hem drie keer getest en vervolgens opgeruimd en dat was het. Ja, het spel werkt. Ja, de teams komen nader tot elkaar en gaan na afloop van het spel ook echt aan de slag. Ja, de reacties zijn lovend en mensen vinden het spel echt gaaf en heel anders. En het zit ook goed in elkaar, want de teams gaan naar huis met hun eigen terp met hun eigen afspraken erop, zodat ze telkens weer herinnerd worden aan hun samenwerking. Joh, serieus goed ontworpen. Maar ik word niet verrast. Hier ontstaat niets nieuws, hier wordt alleen geoptimaliseerd: de optimalisatie van de samenwerking. Het enige wat ik nog kan bedenken is dat het als stand alone op de markt komt. Die slag maak ik nog.